Narodziny: Prolog

"Jeśli dzieci mają jakąś przewagę nad dorosłymi, pomyślała, to jest nią umiejętność szybkiego wybaczania"

- Nicholas Sparks

Czy zastanawialiście się kiedyś, co robią wasi rodzice? Cóż, my tak. Odkąd poznaliśmy znaczenie słów „mama” i „tata”, zrozumieliśmy, że nie ma ich przy nas. Nigdy nie było. Otoczeni starcami, wujostwem i uprzykrzającym życie kuzynostwem, byliśmy skazani na ponure myśli, na brak rodzicielskiego ciepła, na dyskomfort niemożności wymówienia słowa: „tata”, „mama”.

Ale nigdy nie myśleliśmy, że chwila, w której ponownie pojawią się w naszym życiu, tak bardzo zmieni nasz światopogląd. Uważaliśmy ich za nieudaczników niepotrafiących zrezygnować z imprez na rzecz swojego dziecka. O, jak bardzo się myliliśmy! Chociaż... Czy aby na pewno? Przecież nas zostawili, czyż nie?

Niestety, tak to w życiu bywa, że przypuszczenia często ostatecznie okazują się gorsze niż nasze koszmary, chociaż tak naprawdę to od nas zależy, za jak złe je weźmiemy. Czasami brak jednego z rodziców to coś świetnego: kiedy chcesz iść na koncert, musisz ubłagać tylko jedną osobę; chcąc ukryć złą ocenę, musisz uważać jedynie na ojca bądź matkę, ale nigdy na obydwóch. To cudowne, a przynajmniej takie wydaje się na pierwszy rzut oka.

Dzisiaj sądzimy, że nigdy nie dążylibyśmy do poznania prawdy, gdybyśmy dowiedzieli się, co nas zaraz potem czeka.

Bo oto zostaliśmy wciągnięci w wojnę nietypową, ale bowiem to nasz świat toczy ją przeciwko sobie. Pomyślałbyś, że jest tak naprawdę grupą składającą się z kilku osób? Nie?

Tak jak my.

Witam was serdecznie na moim najnowszym tworze! Może nie uwierzycie, ale jestem już starą wyjadaczką na Blogspocie. Zazwyczaj kończyło się na pierwszym rozdziale, ale może tym razem tak nie będzie. Zapraszam serdecznie do śledzenie i komentowania!